Eerst deed ik wat van mij verwacht werd.
Mijn carrière is begonnen zoals bij velen direct na de schooltijd. Ik werd door mijn ouders wel gepusht om zo snel mogelijk te gaan werken. Door de mensen in mijn omgeving (Later de “sociale druk” gaan noemen) werd ervan uitgegaan dat ik de richting van mijn studies zou
verder zetten in een job.
Voor deze overgang van school naar werk had ik dus eigenlijk nooit de tijd kunnen nemen,
of gekregen om eens te denken en te ontdekken “wie ben ik”.
Ik heb toen telkens wat tussen jobs gesprongen want het belangrijkste voor mijn omgeving was dat ik niet “werkloos” was. In mijn omgeving lijkt die situatie wel een groot taboe.
Toen nam angst de overhand.
Na 4 verschillende jobs in 5 jaar gehad te hebben, heb ik eigenlijk een soort angststoornis voor mijn werk ontwikkeld. Alles dat gelinkt was met mijn werk had een negatieve invloed op mij.
De stress begon zondag avond al want maandag begon weer de hele werkweek opnieuw.
Op mijn werk voelde ik mij gedwongen om mijn persoonlijkheid achter een masker te verstoppen om toch in hun verwachte plaatje te passen. Deze manier van door de dag te gaan was slopend voor mij en mijn mentale gezondheid. Na zoveel tijd wist ik zelf niet meer hoe ik dit masker moest afzetten.
Daarna was het tijd voor de start van een intern proces
Na enkele jaren dit geleidelijk aan te ontwikkelen (zo traag dat het niet op valt) werden de consequenties toch merkbaar. Tot op het punt dat ik maandag ochtend soms niet uit mijn bed geraakte vanwege een paniekaanval. Na nog iets verdergaande symptomen die duidelijk aantoonde dat ik het niet meer zag zitten, heeft mijn omgeving (partner -> ouders -> huisarts) aan de alarmbel getrokken en mij verplicht thuis gezet om hulp te zoeken.
In het begin was dit heel erg zwaar omdat dit “de situatie” was die ik al jaren probeerde te
vermijden. Ik had zo een schuldgevoel omdat ik dacht dat ik niet in deze situatie mocht zitten.
Echter via de goede begeleiding van de psycholoog, heb ik hieraan kunnen werken. Dit was een redelijk traject, dat ging van het herstellen van de schade die de geforceerde jaren hadden aangericht. Naar uiteindelijk zelfs de zoektocht die ik al zo lang geleden had moeten doen. Ik heb toen onder goede begeleiding de ruimte gekregen om te gaan ontdekken wie ik ben, waar ik naartoe wil, wat voor mij belangrijk is in het leven?
Tot ik alleen verder kon, omdat ik wist waarvoor ik wilde kiezen.
Uiteindelijk heeft dit ertoe geleid dat ik een job heb gevonden die bij mij past, in mijn leven past en waar ik mezelf kan zijn. Een job waar mijn unieke kwaliteiten (die ik vroeger verstopte) een meerwaarde zijn.
Ondertussen weet ik terug hoe ik mezelf kan zijn, hoe ik in het leven wil staan.
En ook zeer belangrijk, in het begin van de werkweek ben ik gemotiveerd en heb ik er zin in.
Een job bepaald niet mijn hele leven maar via deze weg heeft het een gepaste plaats in mijn leven gevonden.
Ik ben echt heel tevreden van het traject dat ik tijdens de loopbaanbegeleiding heb afgelegd. En ik raad het zeker aan voor mensen die met dezelfde of gelijkaardige gevoelens zitten. In het leven staat tenslotte gelukkig zijn op #1.
Reactie plaatsen
Reacties